Μην ψάχνεις να με βρεις στις άκρες των γκρεμών
που συνηθίζω να περιφέρομαι.
Ούτε στα κιόσκια της απόγνωσης.
Ούτε στ'απομεσήμερα του ονείρου μου.
Ούτε στα δειλινά του έρωτά μου.
Πάντως,στο λέω,μην ανησυχείς.Περνάω καλά.
Είμαι κρυμμένη σ'ένα όστρακο στο βάθος του ωκεανού.
Εκεί μαθαίνω τα τραγούδια των κοραλλιών.
Περίμενέ με.Θα'ρθω να στα φέρω.


Έχω ανάγκη από τις μικρές μου εξεγέρσεις.
Τις αποδράσεις από το πλαίσιό μου.
Τις λιποταξίες από τα πράγματα που με καθόρισαν.
Έχω απόλυτη ανάγκη από το γλυκό μου ψέμμα.
Αλλιώς....
Αλλιώς πώς θ'άντεχα ζωή μου να σ'αγαπώ...


Πάντα φεύγω.
Φεύγω,φεύγω,και πάντα φτάνω εκεί ακριβώς
απ'όπου έχω φύγει.
Μια ατέρμονη,αδιέξοδη φυγή.
Σαν λιποταξία.
Μακάρι να μπορούσα κάποτε να φύγω από τη φυγή μου.
Μα μου φαίνεται πως είναι πια αργά.
Σουρούπωσε...


(Αλκυόνη Παπαδάκη, Ξεφυλλίζοντας τη σιωπή)